Biografia Zbigniewa Herberta

Jeśli interesujesz się czytaniem o wielkim polskim poecie, eseiście i dramatopisarzu, być może zastanawiasz się nad biografią Zbigniewa Herberta. W tym artykule dowiesz się o życiu, twórczości i spuściźnie Herberta. Ten polski skarb narodowy jest także eseistą, dramaturgiem i moralistą. Oprócz tekstów w języku polskim pisał także eseje w języku angielskim i francuskim.

Zbigniew Herbert był polskim poetą

Urodził się we Lwowie, mieście we wschodniej Polsce, które obecnie znajduje się na Ukrainie. Był najpopularniejszym poetą w swoim kraju. Wydał dziewięć tomików wierszy. Wielu ludzi uważa go za polskiego odpowiednika Seamusa Heaneya. Jego poezja była uznawana za dzieło sztuki, a on sam otrzymał za nią wiele nagród. Twórczość Herberta była również szeroko tłumaczona. Zmarł w Polsce 16 kwietnia 1997 r.

Wiersze zebrane Zbigniewa Herberta obejmują 42 lata – od 1956 do 1998 r. W czasach reżimu komunistycznego w Polsce Herbert i wielu innych Polaków walczyło przeciwko niemu, za co zapłacił wysoką cenę. Jego twórczość jest wspaniałym świadectwem siły ludzkiego ducha i zdolności do pokonywania przeszkód życia społecznego. Do dziś inspiruje ludzi swoją poezją.

Pierwsze opublikowane wiersze ukazały się w 1950 r. bez zgody autora i bez tytułu. Pomogło mu to zdobyć akceptację w środowisku literackim. Jego późniejsze dzieło, Collected Poems and Prose (1977), zostało opublikowane bez jego zgody w świecie literackim. W antologii znalazły się 22 jego wiersze. Nie wiadomo, czy Herbert był świadomy tych wczesnych odrzuceń, czy tylko starał się uczynić swoją poezję bardziej dostępną.

Mimo wczesnych sukcesów Herbert walczył o wolność swojej sztuki. Brał udział w ruchu oporu w Polsce, a jego wiersze były szeroko tłumaczone na język angielski. Na emigracji Herbert przysięgał symboliczną wierność rządowi polskiemu, ale nie był w stanie przyłączyć się do komunistycznej partyzantki. Wiersze, które napisał w czasie okupacji i walki o wolność, pozostają jednymi z najpopularniejszych współczesnych pisarzy.

Eseista

Polski poeta Zbigniew Herbert jest laureatem Nagrody Nobla i eseistą. Jego twórczość wykracza poza ramy własnej epoki i jest jednym z najczęściej tłumaczonych i docenianych dzieł pisarstwa wschodnioeuropejskiego. Zainteresowania i doświadczenia Herberta poszerzyły zakres jego poezji, a jego eseje są niezwykle przekonujące i do dziś wywierają wpływ. W tym artykule przyglądamy się niektórym z najbardziej znaczących dzieł Herberta.

Eseje Herberta są znane ze swojej polemicznej jakości, kwestionują powszechnie panujące opinie i przekonania. Ujawniają, jak niewiele tak naprawdę wiemy i jak kruche są ustalone prawdy. Herbert szczególnie interesuje się historią sztuki, a w swoich rozważaniach na jej temat często podważa uczone opinie sawantów. W esejach tych stara się obnażyć marność kultury wysokiej, kwestionując jednocześnie jej podstawowe założenia.

Herbert był mistrzem poezji, eseju i dramatu. Jego pierwszą książką poetycką była Struna swiatla, a drugą Raport z oblężonego miasta. Jego ostatnim dziełem był zbiór esejów Barbarzyńca w ogrodzie, a jego eseje zostały przetłumaczone na wiele języków. Alfreda Jurzykowskiego, Nagrodę Fundacji Kościelskich i Nagrodę Herdera.

Był autorem jednych z najwybitniejszych zbiorów esejów XX wieku i był bardzo ceniony w swoich czasach. Jego twórczość była tłumaczona i studiowana w wielu krajach, a wielu uważa go za jednego z najwybitniejszych polskich eseistów tego stulecia. Dzieła Herberta są zarówno inspirujące, jak i wnikliwe. Choć eseje nie są tak głębokie jak jego poezja, dają wgląd w inną stronę artysty.

Dramatopisarz

Poeta, dramatopisarz i tłumacz, Herbert urodził się w Polsce w 1924 roku. Jego pierwszy tomik wierszy Struna swiatla ukazał się w 1956 roku. Tłumaczył na angielski także utwory innych pisarzy, m.in. Report from the Besieged City oraz Elegy for the Departure and Other Poems. Alfreda Jurzykowskiego i Nagrodę Fundacji Kościelskich.

Wielka część twórczości Herberta oparta jest na wydarzeniach historycznych. Krucjata albigeńska i upadek templariuszy stały się motywami przewodnimi jego twórczości. Pisarstwo Herberta oddaje te wydarzenia z historyczną dokładnością i szacunkiem dla dramatu jednostek, ukazując ponadczasowe mechanizmy zbrodni. Herbert jest jednym z najbardziej wpływowych i najczęściej tłumaczonych pisarzy w Polsce. Otrzymał wiele nagród literackich, w tym Nagrodę Kościelskich w 1963 r. i Nagrodę im. Nikolausa Lenau w 1973 r.

W czasie wojny Herbert działał w konspiracyjnych szkołach średnich i był zakonspirowanym członkiem Armii Krajowej. Po II wojnie światowej uzyskał tytuły naukowe z filozofii, prawa i ekonomii. W okresie, gdy w Polsce obowiązywał socrealizm, opublikował niewielką ilość wierszy. W 1955 roku Herbert został członkiem zespołu literackiego „Tworczosc”. Sztuka Pięciu mężczyzn przedstawia absurdalność gwałtownej śmierci i skupia się na bezsensie kultury wysokiej i rozwiniętej cywilizacji. Herbert podkreśla gorycz, jakiej doświadcza humanista w okresie powojennym. W czasach pseudopokoju nie da się wyznaczyć granicy między dobrem a złem. Sztuka Herberta ukazuje gorycz lat powojennych i bezsens dążenia do otwartego, humanistycznego spojrzenia na świat.

Moralista

Jako poeta i filozof Zbigniew Herbert przywoływał ponadczasowy, uniwersalny humanizm, przekraczający granice państw. Jego twórczość poetycka łączyła podstawy etyczno-filozoficzne z patetycznym przesłaniem. Jego twórczość powstawała w czasach, gdy moralność była pojęciem odległym i często absurdalnym. Głos moralny Herberta nie opiera się na wąskiej, odkażonej granicy między dobrem a złem, nie ulega też ideologii władzy. Jego poezja również nie jest zagmatwana, skomplikowana stylistycznie ani pełna drobnych ciekawostek. Herbert, urodzony we Lwowie, w czasie okupacji niemieckiej działał w podziemnej Armii Krajowej. W latach 70. był związany z opozycją demokratyczną, a później stał się zwolennikiem Solidarności. Po wojnie zamieszkał w Paryżu, a następnie powrócił do Polski. W swojej twórczości poetyckiej Herbert mierzył się z problemami współczesnej moralności i kultury, czerpiąc z humanistycznej tradycji kultury europejskiej.

Poezja Zbigniewa Herberta charakteryzuje się ironicznym moralizmem, bogatym w aluzje historyczne. Poeta analizuje traumatyczne doświadczenia Polski w czasie II wojny światowej i po jej zakończeniu. Jego sarkastyczna retoryka rzuca wyzwanie idealnej moralności, niosąc przesłanie nadziei i żalu. Wiersze Herberta znalazły się w Elegii na odejście i innych wierszach, Wierszach wybranych oraz Królu mrówek.

Wiersze i eseje Herberta należą do najbardziej znanych zbiorów tego poety. Zbiór ten powstał w czasie, gdy w Polsce znów panował stan wojenny. Choć jego zainteresowania były szerokie, w tym zbiorze stają się bardziej zorientowane politycznie. Jednak jego precyzyjna wizja moralna jest dobrze oddana w wierszach. Ponadto zbiór ten koncentruje się na kondycji ludzkiej i człowieczeństwie. Poezja moralisty nie może być zbyt odległa od jego własnych doświadczeń.

Podróżnik

Najważniejszą cechą twórczości Zbigniewa Herberta jest umiejętność pisania w sposób jednocześnie przystępny i ambitny. Jego eseje zgłębiają historię starożytnego świata oraz wzajemne relacje między ludźmi i kulturami. Na przykład zainteresowanie Herberta mitologią jest dobrze udokumentowane, a on sam wykorzystuje ją do zgłębiania różnorodnych tematów.

Mimo że był głęboko związany z Polską, Herbert był zniesmaczony panowaniem Związku Radzieckiego nad krajem, w którym mieszkał. Jego pragnienie podróżowania było wyrazem miłości do kraju, ale nie miał zamiaru go opuszczać. Mimo to był zafascynowany kulturą zachodnią, a w wierszu Modlitwa Pana Cogito uchwycił doświadczenie podróżnika.

Miłosz, inny wielki polski poeta, napisał książkę Rok myśliwego, w której zaatakował twórczość Herberta jako typowy ruch metafizyczny. Był nie tylko obrażany przez sceptycznych krytyków, ale także wykorzystywany emocjonalnie. Po przetłumaczeniu jego Wierszy wybranych przez Czesława Miłosza i Petera Dale’a Scotta Herbert został uznany za jednego z największych polskich poetów XX wieku.

Powieść „Raport z oblężonego miasta” jest częścią zbioru Herberta z 1983 r. Raport z oblężonego miasta. Jesienią 1963 r. odwiedził Szkocję, korzystając z transportu publicznego, aby dostać się do Edynburga. Następnie udał się do Inverness i Mull, po czym przez Carlisle wrócił do Londynu. Podróżował przez ponad miesiąc i wrócił do tego samego miasta przez Carlisle.