Biografia Adama Mickiewicza

Prezentowana biografia Adama Mickiewicza obejmuje życie pisarza, romans z Karoliną Sobańską, udział w kultach mistycznych i twórczość. Jest to fascynująca lektura, z której na pewno dowiecie się czegoś nowego. Znajduje się tam również wiele zdjęć Jego i Karoliny, co sprawia, że biografia Adama Mickiewicza jest fascynującą lekturą.

Związek Adama Mickiewicza z Karoliną Sobańską

Natura romansu Adama Mickiewicza z Sobańską jest niejasna. Jego dzieciństwo było stosunkowo spokojne, ale jego życie zostało przerwane przez historię świata, gdy przez Litwę przemaszerowały wojska Napoleona Bonaparte. Jego szkoła została zamieniona na szpital polowy. W czasie studiów studiował fizykę i matematykę, działał też aktywnie w środowisku intelektualnym Wilna. W tym czasie związał się z tajną polsko-litewską organizacją wolnościową. Grupa ta, Towarzystwo Filomatów, zachęcała swoich członków do samokształcenia i wychowania patriotycznego. W 1818 r. Mickiewicz wydał też swój pierwszy poemat Zima miejska.

Przed powstaniem Adam Mickiewicz przebywał w Odessie i tam zadawał się z polską patriotką Karoliną Sobańską, kochanką carskiego kontrwywiadu. Karolina cieszyła się opinią gorliwej polskiej patriotki, ale Ascherson demaskuje jej skrajnie prorosyjskie poglądy.

W 1825 roku Mickiewicz wydał nowy tomik poezji Sonety krymskie, w którym wykorzystał słowa tureckie do przedstawienia obyczajów ludów turkijskich i tatarskich. Jego związek z Sobańską był krótkotrwały, nie potrafili wyobrazić sobie wspólnej przyszłości. Ich związek trwał zaledwie kilka lat, ale do dziś stanowi zagadkę dla większości ludzi.

Romans między nimi był skomplikowany. Mickiewicz wychował się w rodzinie szlacheckiej, a jego ojciec należał do szlachty polsko-litewskiej. W czasie studiów zaangażował się w działalność tajnej polsko-litewskiej organizacji wolnościowej i udzielał korepetycji w miejscowej szkole regionalnej. Po tym skandalu przez długi czas uciekał.

W miarę zaostrzania się konfliktu między Rosją a Zachodem życie Mickiewicza było wystawiane na ciężką próbę. Był uwikłany w walki polityczne i religijne, a wojna krymska pozostawiła jego rodzinę i żonę ze złamanym sercem. Przeciwności losu doprowadziły do jego przedwczesnej śmierci. W 1855 r. zachorował na cholerę i musiał zostać pochowany w Montmorency we Francji. Śmierć Mickiewicza była niespodziewana i tragiczna. Był wtedy jeszcze młodym człowiekiem, ale już bardzo wpływową postacią w swoich czasach.

Słynne powstanie listopadowe, tajny polski ruch nacjonalistyczny, doprowadziło do aresztowania Mickiewicza. Młody poeta spędził sześć miesięcy w areszcie domowym w klasztorze, ale ostatecznie został uwolniony w 1824 r. po odzyskaniu kontroli przez Rosjan. Pracował także jako pisarz i redaktor kilku traktatów politycznych oraz powieści Pielgrzym polski.

Zaangażowanie w kulty mistyczne

Powieść rozpoczyna się w średniowiecznej Litwie, gdzie Żyła jest młodą córką właściciela ziemskiego. Zakochuje się ona w rycerzu Porayu i zostaje skazana przez ojca na śmierć. Kiedy Poraj ratuje ją z rosyjskiego więzienia, ona zabija go za zdradę rodzinnego miasta. W końcu ginie w pożarze, wypędzając z miasta swoich wrogów.

Podczas gdy akcja powieści rozpoczyna się na Litwie, udział autorki w tych mistycznych kultach nie jest do końca jasny. Zaangażowanie autora jest w dużej mierze symboliczne, choć jego Ballady to zbiór opowiadań osadzonych w sferze mistycznej. Wykorzystuje materiał ludowy, by opowiedzieć o bezsilności i wyobcowaniu. Niektóre z opowiadań oparte są na prawdziwych wydarzeniach w kraju.

Litewski ruch narodowy stopniowo zyskiwał na sile w prawdziwej Litwie. Choć Daukantas był samotnym pionierem, jego idee znalazły podatny grunt w drugiej połowie XIX wieku. W końcu zaczęła się wyłaniać litewska tożsamość narodowa, a dodawanie na do nazwy narodu stało się na porządku dziennym. W trakcie tego procesu Mickiewicz stał się jedną z najwybitniejszych postaci w historii litewskiego nacjonalizmu.

Wśród tego kultu miał ponadto romans z Karoliną Sobańską, agentką rosyjskiego wywiadu. Romans ten zakończył się w 1824 r., kiedy Mickiewicz został skazany za szerzenie nierozsądnego polskiego nacjonalizmu poprzez nauczanie. Sąd skazał go również na zesłanie do Rosji. Na zesłaniu udało mu się wydać dwie książki poetyckie. W czasie pobytu w Rosji udało mu się zintegrować z kręgami intelektualnymi Petersburga. W tym czasie odwiedził także Odessę, Moskwę i Petersburg.

Myśl o powrocie Królestwa Bożego do Polski była dla Mickiewicza ważnym źródłem inspiracji. Motywy patriotyczne dodatkowo wzmagały jego dążenie do odzyskania języka rodzimego jako prawdziwego źródła poezji narodowej. Rozbiory zagroziły istnieniu polskiej kultury, dlatego kult języka wernakularnego nasilił się na początku XIX w.

Związek z Karoliną Sobańską

Kilka lat przed powstaniem 1826 r. Adam Mickiewicz przebywał w Odessie i spotykał się z Karoliną Sobańską, kochanką szefa carskiego kontrwywiadu w tym mieście. Mickiewicz uważał, że Sobańska jest patriotyczną Polką, ale Ascherson demaskuje jej skrajnie prorosyjskie poglądy.

W wieku trzynastu lat zmarł ojciec Adama. Jego sytuacja materialna zaczęła się pogarszać, a śmierć ojca zapoczątkowała serię reform społecznych. W tym samym roku wojska francuskie wkroczyły na Litwę i opanowały kraj, maszerując w kierunku Moskwy. Sytuacja stała się jeszcze bardziej dramatyczna, gdy wojska Napoleona wkroczyły do miasta i zniszczyły całą jego zabudowę.

Mieli razem sześcioro dzieci, w tym Sobańską. Związek Mickiewicza z Sobańską nie obył się jednak bez komplikacji. Małżeństwo z kobietą chorą psychicznie, rozwód i pobyt w więzieniu dodatkowo utrudniały sytuację. Oprócz obciążeń emocjonalnych i finansowych związanych ze związkiem z żoną, Mickiewicz przeszedł załamanie nerwowe i wykazywał objawy przedwczesnej starości.

Liryk Arystotelesa był siłą polityczną i społeczną. Jego twórczość zmierzała do odzyskania przez Polskę niepodległości, a on sam był natchnieniem dla narodu. Jego poezja i sztuki teatralne stanowiły pokarm duchowy dla narodu znajdującego się pod obcym panowaniem. Ci, którzy je czytali, byli w stanie rozpoznać jego głęboki związek z ludźmi w swoim narodzie. Poeta był jednak również zagorzałym nacjonalistą. Jego utwory czytali polscy i litewscy patrioci, a on sam traktował swoje wiersze jako teksty pedagogiczne.

Adam Mickiewicz to legendarna postać literatury polskiej, porównywalna z angielskim lordem Byronem i rosyjskim Aleksandrem Puszkinem. Jego twórczość oddaje istotę życia polsko-litewskiego na początku XIX wieku. Jego pasja wolności doprowadziła go jednak na skraj śmierci. Związek Mickiewicza z Sobańską był burzliwy i trudny, ale romans między nimi okazał się ostatecznie satysfakcjonujący.

Związek Adama Mickiewicza z Sobańską jest najciekawszym aspektem jego kariery. Pochodząca z polskiej rodziny szlacheckiej Sobańska była siostrą Emeliny Hańskiej, która wyszła za mąż za Honore’a de Balzaca. Później wyszła za mąż za rosyjskiego oficera, Stefana Cerkovica. W 1814 r. Karolina wyszła za mąż za marszałka Hieronima Sobańskiego h. Junosza. Mieli córkę Kostancję Honoratę Sobańską (1814-1838), która wyszła za księcia Ksawerego Franciszka Sapiehę.

Jego twórczość

Jeden z najwybitniejszych poetów polskich i pisarzy słowiańskich, ballady Adama Mickiewicza należą do najbardziej znanych w Europie. Był przedmiotem niezliczonych recenzji krytycznych. Jego wiersze były tłumaczone na wiele języków, w tym na polski, rosyjski i angielski, a także adaptowane na potrzeby telewizji i radia. Twórczość Adama Mickiewicza jest mocnym przypomnieniem piękna i siły ludzkiej natury.

W 1839 r. Mickiewicz został mianowany profesorem literatury łacińskiej na Uniwersytecie w Lozannie. Zrezygnował jednak rok później, by wykładać literaturę słowiańską w College de France. Na uczelni pozostał do 1844 r., kiedy to udał się do Rzymu, by przekonać nowego papieża do poparcia jego kampanii na rzecz polskiej wolności narodowej. Redagował też radykalną gazetę „La Tribune des Peuplets”.

W Chorwacji twórczość Mickiewicza poznała młodzież z Zagrzebia. Na język chorwacki przetłumaczył go Milos Popovic, wybitny chorwacki literat w latach 1847-1889. Chorwackie tłumaczenie dzieła Mickiewicza było szeroko rozpowszechnione i pozostawało pod wpływem kultury tego regionu. Ale twórczość Mickiewicza była również wpływowa w Serbii.

W szerszej karierze literackiej Vraza zaznaczył się wpływ Mickiewicza. Jego przekłady Molitva romarja poljskega, „Poezji polskiej”, i Danica świadczą o zrozumieniu stylu i języka Mickiewicza. Tłumacz zaczął też pisać własne książki słoweńskie, posługując się stylem Mickiewicza. Z rozważanych przez niego Ksiąg słoweńskich pozostało jednak tylko kilka stron. Sugeruje to, że Vraz w tamtych latach często czytał Mickiewicza.

Sonety Czernichowskiego należały do najbardziej nowatorskich w dziejach. Był prekursorem sekwencji sonetowej i włączył ją do dwóch swoich wierszy. Ponadto napisał serię wierszy historycznych znanych jako Sonety krymskie, w których szczegółowo opisał wydarzenia średniowieczne. Napisał też wiele wierszy przyrodniczych i miłosnych, a jego twórczość uosabiała wyostrzone poczucie aktualności.